Το ITY-EAITY και το Ελληνικό δημόσιο
Επειδή πολλοί με ρωτάτε γιατί έφυγα από το ΙΤΥ (ΕΑΙΤΥ) σας ενημερώνω ότι ΔΕΝ έφυγα! ΑΠΛΑ με ΔΙΩΞΑΝΕ. Κάποια μικρο-Μεγάλη “manager” του δημοσίου βλέπετε ενοχλούνταν και μόνο από το ότι “υπήρχα” εκεί.!…Τρομακτικές οι ανασφάλειες…”άβυσσος” η πονηρία…Ο λόγος που με διώξανε? ΦΥΣΙΚΑ και δεν μου ανακοινώθηκε! ούτε για το “τυπικό” της υπόθεσης…Ο πραγματικός λόγος όμως κατά την γνώμη μου ήταν ότι ΔΕΝ έχω ακολουθήσει την “πεπατημένη” της “επιτυχίας”…Εαν κάποιος μάλιστα δεν έχει ακολουθήσει την “πεπατημένη” αποτελεί “κίνδυνο”!….
ΜΕΓΑ το πρόβλημα στο Ελληνικό Δημόσιο!….και αν χάσει την ευκαιρία με την κρίση να ΑΛΛΑΞΕΙ δεν ξέρω πως θα μπορέσουμε να “πορευτούμε” σαν χώρα.
ΜΕΓΑ κακό η “Ιδρυματοποίηση“. Είναι ουσιώδες το ερώτημα τελικά: Τι Δημόσιο θέλουμε? Δημόσιο στην υπηρεσία του Πολίτη και της κοινωνίας ή … Ίδρυμα?!
Επανερχόμενος λοιπόν: ποια είναι η “πεπατημένη” της “επιτυχίας” στο Ελληνικό Δημόσιο?
Μα φυσικά η:
“πανεπιστήμιο” (το πρώτο “ίδρυμα”) ->το τέλος της αθωότητας-> φοιτητική παράταξη-άλλες οργανώσεις-> “κόλλημα της βελόνας/γλώσσας” στο ΝΑΙ->γνωριμία με καθηγητή->καφέδες, φωτοτυπίες κλπ για το διδακτορικό-> το ονοματάκι μας σε χιλιάδες “δημοσιεύσεις” και έρευνα σε δουλειά που έχουν κάνει άλλοι (“τυπικά προσόντα”)->μόνιμος διορισμός σε κάποιο άλλο δημόσιο ίδρυμα (δεύτερο “ίδρυμα”)->”ευρωπαϊκά προγράμματα”, όχι για τους γεωργούς αλλά για “έρευνα”… μικρο-ΜΕΓΑΛΗ η διαφορά: στην ουσία μικρή δηλ. ΚΑΜΙΑ (διασπάθιση κοινοτικών πόρων), στο profil όμως ΜΕΓΑΛΗ (η μία είναι “καθώς πρέπει” και ακόμη και σήμερα δεν “θίγεται” δημόσια)->πολλά λεφτά, “bonus” κλπ κλπ πάλι για δουλειά που κάνουν άλλοι->κοινωνική “καταξίωση” (“φάτε κόσμε ψάρια”), η “βελόνα” ακόμη κολλημένη στο ΝΑΙ (παλιό “χούι”, δύσκολα βγαίνει!)->και νάσου “manager” όταν αδράξουμε την “ευκαιρία” και το κόμμα μας είναι στην εξουσία->”ελαφριά” και “ελαστική” διαχείριση, και “έτσι” κι “αλλιώς”-> και να οι “υψηλές γνωριμίες” και να το “προφίλ” μας να το ανεβάζουμε με “tweeter” και tweets τα οποία δημοσιεύουμε συνεχώς (τι άλλο να κάνουμε άλλωστε να περάσει η ώρα?) με mostra και “επαφές” ΜΕΓΑΛΕΣ-> και μετά…εις ανώτερα σε άλλα “ιδρύματα”…
Καλό το “concept”…Ελληνικότατο μάλιστα!…και απίστευτα “προσοδοφόρο”. ΤΙ έχεις να φοβηθείς? ΠΟΙΟΣ θα σε ελέγξει? Μήπως και κινδυνεύεις να ΑΠΟΛΥΘΕΙΣ? (απαπα!…θα ήταν ΜΕΓΑΛΟ βήμα για τον πολιτικό μας να πάρει τέτοια απόφαση! και αν μας πιέσουν και πολύ για περιστολή δαπανών οι ξένοι, ε τότε, θα απολύσουμε κανα δάσκαλο που είναι στο ίδιο με εσένα υπουργείο και ζει με 600 ευρώ στο νησί… η καλύτερα δέκα και πλέον δασκάλους για να βγεί το “κόστος” σου!…)
Απλά χρειάζεται όμως ΜΕΓΑΛΗ προσοχή γιατί από τα πολλά ιδρύματα μπορεί να καταλήξουμε σε κανένα άλλο (άλλης “φύσεως”) ΙΔΡΥΜΑ και εκεί τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο “ρόδινα”….οι καιροί ΑΛΛΑΖΟΥΝ!….
[το άρθρο ΦΥΣΙΚΑ και βγάζει και προσωπική ΠΙΚΡΙΑ αλλά δεν θα αναιρέσουμε και το ότι είμαστε Άνθρωποι!…]
Η συνάντηση
Ο Αλέξανδρος πλησιάζει το φιλόσοφο Διογένη και του λέει: “Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος”. Ο Διογένης ατάραχος απαντά “Και ‘γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων”. Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και τον ρωτάει: “Δε με φοβάσαι;” Ο Διογένης απαντάει: “Και τι είσαι; Καλό ή κακό;”. Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλιάς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου: “Τι χάρη θες να σου κάνω;” Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά: “Αποσκότισόν με”. Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, τη λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως: “Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο”, καθώς οι κυνικοί πίστευαν πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: “Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης”.Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλιά στο Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει: “Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.
Carpe diem
Χρειάστηκαν κάποιες δεκαετίες στην “πλάτη” και μια παραμονή για αρκετές ημέρες στο “ΛΑΪΚΟ” τον Αύγουστο για να καταλάβω το αληθινό περιεχόμενο της φράσης αυτής: όχι με το συνηθισμένο “υλιστικό” ή “ηδονιστικό” νόημα που της αποδίδουμε συνήθως αλλά με την έννοια της απίστευτα μεγάλης αξίας που έχει η ΚΑΘΕ καινούργια ημέρα που ξημερώνει! Δύσκολα συνειδητοποιούμε μέσα στο “χάος” και στη “συσκότιση” της καθημερινότητας το πολύτιμο δώρο και την ευλογία της Ύπαρξης που μας χαρίστηκε…
Επιπλέον εκεί στο “κρεβάτι του πόνου” συνειδητοποίησα “στην πράξη” το πόσο κοντά μπορεί να φέρει ο πόνος τους ανθρώπους…και όχι μόνο με τους ανθρώπους αλλά και με άλλα πλασματάκια της Δημιουργίας όπως οι φτερωτοί φίλοι τα περιστέρια (στην εικόνα δίπλα ένας από αυτούς!) που μας κρατούσαν συντροφιά τις ατέλειωτες ώρες της περισυλλογής !….είχα την τύχη βλέπετε να έχω από τα 4 κρεβάτια του δωματίου αυτό που ήταν δίπλα στο παράθυρο κάτι που ήταν “ευχή και κατάρα” γιατί είχε μεν το παράθυρο αλλά είχε και ένα κλιματιστικό ακριβώς απέναντι να με “ξυρίζει” το βράδυ! :-))…
Εν κατακλείδι και για να μην σας κουράζω, θεωρώ μεγάλη ΤΥΧΗ αυτή τη σύντομη “περιπέτεια” και την εμπειρία στο ΛΑΪΚΟ φέτος…
Καλή σχολική χρονιά!
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, Μην τ’ αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς.
Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη. Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά.
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !
(Κ. Παλαμάς)
Ήταν μια λέξη μοναχά…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
“Ελευθερία”… η πιο όμορφη λέξη
“Ελευθερία” λοιπόν δεν είναι, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το να πράττεις εν γένει σύμφωνα με ό,τι σου γεννά έρωτα στην ψυχή σου…
Δεν αρκεί επομένως να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. Πρέπει να βαδίζεις σύμφωνα με ό,τι έρωτα σου προκαλεί, δηλαδή σε ενθουσιάζει, ταράζει την ψυχή σου, σε οδηγεί στην δημιουργία και την υπέρβαση, σε συγκλονίζει… Ζώντας μία ζωή ρουτίνας και ημιμέτρων, ελεύθερος δεν είσαι…
Δανέζης – Θεοδωσίου: Έτσι βλέπω τον κόσμο
Νέο πολιτισμικό ρεύμα …Εδώ και Τώρα!
(Κάθε Δευτέρα 23.45-00.15 στην ΕΡΤ 3
Παραθέτουμε το πρώτο επεισόδιο)
[youtube dq70o_4PuYI 630 380]
Το Ρουσφέτι…
[“Ρουσφέτι for ever” Από το protagon.gr]
Μια παράγραφος απ’ το χθεσινό άρθρο του Θανάση Σκόκου στο protagon σχετικά με το «εκλογικό» επίδομα των υπαλλήλων της Βουλής έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για την «αιτιολόγηση» αυτής της παραφροσύνης, από εργαζόμενο. Λέει, λοιπόν, ο καλός υπάλληλος: «Όπως ξέρεις στη Βουλή, ούτε εγώ ούτε κανένας από όσους γνωρίζω, μπήκαμε με κλήρωση ή εξετάσεις. Μπήκαμε γιατί κάποιο κόμμα, κάποιος βουλευτής μεσολάβησε. Αυτή η εξάρτηση μας συνοδεύει και στη δουλειά μας. Πράγματι θα ήταν παράλογο να παίρναμε επίδομα εκλογών για την δουλειά μας σε μια Βουλή χωρίς βουλευτές. Κάθε εκλογές όμως ξεπατωνόμαστε γιατί απλούστατα εργαζόμαστε πολλές ώρες στα κομματικά γραφεία και στα επιτελεία βουλευτών και κομμάτων. Σαν άτυπη αποζημίωση λοιπόν αυτών των υπηρεσιών μας θεσπίστηκε το διχίλιαρο. Ο Πολύδωρας με τα παζάρια φέτος το έκανε πεντακοσάρικο. Αυτή είναι η πραγματικότητα».
Θα αλλάξουν οι καιροί…
…άκου τ’ αηδόνια που κι απόψε μας φωνάζουν, αλλάζουν οι καιροί αλλάζουν!
[από τη Βέμπο, μεγάλο σουξέ στην Αμερική το ’47]
Ακούστε το ΕΔΩ!
Φώτης Κόντογλου: Τα βουνά και μοναστήρια της Συρίας και Μεσοποταμίας
Το μέγα βουνό ο Αμανός στέκεται σαν κάστρο ανάμεσα στη Συρία κ’ στην Κιλικία, κι’ είνε παρακλάδι του Ταύρου, άγριο και μεγαλοπρεπέστατο, πυκνοφυτεμένο με λογής λογής δέντρα και με κέδρα. Έχει κλεισούρες φοβερές κι’ απέραστες, και θρέφει πολλά αγρίμια και θερία. Σε μια κορυφή του ήτανε κτησμένος ναός για τούτο τα συναξάρια λένε για δαύτο «πολλής πάλαι γέμον πολυθέου μανίας». Τούρκικα το λένε Αλμά Νταγ. Μέσα στις σπηλιές του άγιασανε πολλοί αναχωριτές, Συμεωνής ο Παλαιός, Θεοδόσιος ο εν τω Σκοπέλω, απάνου στο ακρωτήρι που βγαίνει στη θάλασσα, κι’ άλλοι πολλοί.
Μορφή και τύχη
Του Carlo Diano.
Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ
“Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μορφή παριστά μια σπάνια και εξαιρετική στιγμή στην εξέλιξη του πολιτισμού ιδιαιτέρως του Ελληνικού πολιτισμού…οι λόγοι μιας τόσο ξαφνικής και παροδικής άνθισης της μορφής θεωρούνται από τον DIANO ανεξήγητοι ή -πράγμα που είναι το ίδιο-το φαινόμενο εξηγείται μόνο με μια ταυτολογία: οι Έλληνες ανακάλυψαν τη μορφή γιατί ήταν Έλληνες…”
“..αυτά δεν σημαίνουν ωστόσο ότι ο Diano υποτιμούσε ή απέρριπτε ως κατώτερους τους πολιτισμούς του τυχαίου. Επιχειρώντας να επιχειρηματολογήσουμε για λίγο με όρους βιογραφικούς ή προσωπικών πεποιθήσεων ο Carlo Diano δεν μπορούσε να συμμεριστεί επηρμένες απόψεις περί “ανώτερης” ή “αρείας φυλής” ή αυστηρά ελιτίστικες τάσεις. Θαυμαστής της μεγάλης “μεσσογειακής καρδιάς” του Ευριπίδη προσκολλημένος στην Καλαβρία με τις βαθειές “ελληνικές” και “μεσσογειακές” ρίζες ορθολογιστής με τον τρόπο των Πυθαγορείων και κατα τρόπο μυστηριακό δεμένος με τη γη, ο Diano είναι στην πραγματικότητα ένα “πολιτισμικό υβρίδιο”
