Βησσάριος (Άρης) Πολύζος

Ο  Αγ.  Νεκτάριος και η Ελληνική φιλοσοφία

“Μνήμη Αγίου, μίμηση Αγίου”

«…μόνον τό ἔθνος τό Ἑλληνικόν ἔμεινε
ὡς πρόσωπο δρῶν ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς,
καθ’ ὅλους τούς αἰῶνας, καί τοῦτο διότι
ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων.»
(Ἁγ. Νεκταρίου, Ἱερῶν & Φιλοσοφικῶν Λογίων Θησαύρισμα)

Tίς πιό πολλές φορές γνωρίζουμε τούς ἁγίους μέσα ἀπό τά πολυποίκιλα θαύματά τους ἤ τά βοηθητικά τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔργα τους καί λιγότερο ἀπό τίς ἐπιστημονικές τους γνώσεις καί μελέτες, ἀπό τούς ἀγῶνες τους γιά τήν ἀνόρθωση τοῦ Γένους καί τήν ἀναμόρφωση τῆς πατρίδας μας.

Ἡ ἐνασχόληση πολλῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μέ τά κλασσικά ἔργα καί τήν πνευματική μας κληρονομιά ἐν γένει, τό ἐνδιαφέρον μέ τό ὁποῖο τήν περιέβαλαν καθώς καί τά συμπεράσματα καί οἱ διαπιστώσεις τους ἀπό τήν μελέτη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, δίνουν σέ μᾶς σήμερα ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία γιά νά ἀντέξουμε τά δεινά στά ὁποῖα ὁδηγεῖται ἀργά καί μεθοδικά ἡ πατρίδα μας καί κάθε ἄνθρωπος πού θέλει νά παραμείνει πρόσωπο.

Read more

Κυριακή

Η Κυριακή είναι ημέρα Ιερή για τους Χριστιανούς. Είναι η ημέρα που όλα τα έργα σταματούν, η στιγμή στο Χρόνο που παραπέμπει έξω από τον Χρόνο: στην ακινησία της Αιωνιότητας. Αυτή τη μέρα “σταθμίζονται” και “ζυγίζονται” όλα τα έργα των υπολοίπων ημερών με την Αιωνιότητα με στόχο την επίγνωση της Ύπαρξή μας και την Αυτογνωσία. Είναι ημέρα ανάπαυσης, Δοξολογίας και Ευχαριστίας…

Αυθεντική αρχαία ελληνική μουσική αναπαρήγαγαν ειδικοί από την Οξφόρδη

Μουσικό δείγμα από «παρτιτούρες» των αρχαίων Ελλήνων, κατάφεραν να αναπαραγάγουν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αφού πρώτα δημιούργησαν το αρχαίο ελληνικό όργανο που θα έπαιζε τη μουσική. Μάλιστα, η αναπαραγωγή έχει γίνει με 100% ακρίβεια από το αρχικό κείμενο.
«Συχνά ξεχνάμε ότι τα γραπτά κείμενα που αποτελούν τις ρίζες της δυτικής λογοτεχνίας, τα έπη του Ομήρου, τα ερωτικά ποιήματα της Σαπφούς, οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, αρχικά ήταν όλα… μουσική.
Χρονολογούνται περίπου από το 750-400 π.Χ. και συνετέθησαν για να τραγουδηθούν εξ ολοκλήρου ή μερικώς, με την συνοδεία λύρας, πνευστών και κρουστών» επισημαίνει ο καθηγητής
Αρμάν Ντ’ Ανγκούρ μουσικός και καθηγητής κλασικών σπουδών από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι η μουσική των αρχαίων Ελλήνων δεν έχει χαθεί για πάντα.
Ο καθηγητής, μιλώντας στο BBC, καλεί τον κόσμο να φανταστεί πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ξανά την μουσική της αρχαίας Ελλάδας, να ανακαλύψουμε εκ νέου τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν τότε, να ακούσουμε ξανά τους στίχους.
«Οι ρυθμοί που είναι ίσως η πιο σημαντική πλευρά της μουσικής διατηρούνται εντός των ίδιων των λέξεων, στις βραχείες και μακρές συλλαβές…Τα όργανά μάς είναι γνωστά από περιγραφές και απεικονίσεις… Τώρα νέες αποκαλύψεις για την αρχαία ελληνική μουσική έχουν προκύψει από αρχαία κείμενα του 450 π.Χ. που περιέχουν φωνητική σημειογραφία», τονίζει ο ίδιος.
Δείτε το βίντεο με αυθεντική αρχαία ελληνική μουσική που αναπαρήγαγαν ειδικοί από την Οξφόρδη:

Πηγή

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου!

Στίχοι με νόημα πολύ ΕΠΙΚΑΙΡΟ!- ΚΑΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…

Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα `λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους.

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δε θα το βάλουμε μαράζι
και δε θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ’ στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε,
να μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Η αναγέννηση-αφύπνιση του ποιητή

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στην νιοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Το μεγάλο ταξίδι του ποιητή αρχίζει κάποια στιγμή ακολουθώντας την ατραπό της Αγάπης. Κάποια στιγμή δέχεται την “κλήση” αρχίζει να “βλέπει” τις ανείδωτες χαρές του Πνεύματος και προσπαθεί να προσεγγίσει τη Μακρινή Μητέρα: “Σκούριασε” από την επίδραση του “ανθρώπινου” και θέλει να ανυψωθεί, να αναγεννηθεί, να αφυπνιστεί πνευματικά.

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου νά ‘χα κι εγώ
μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Το ταξίδι όμως αυτό, η Αγάπη του, δεν είναι “ανώδυνο”: θεωρήθηκε “αμαρτία” με τα μέτρα του “κόσμου τούτου” και του στήνεται “πόλεμος”.

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Ο Ελύτης ήταν βαθιά “ποτισμένος” με τα Ελληνικά και τα Ορθόδοξα νάματα.

Η Θεοτόκος γεννά τον Χριστό αλλά και γεννάται από τον Χριστό. Στην Ορθοδοξία ο πιστός (ανα)γεννάται από τον Χριστό (=Εκκλησία) αλλά και καλείται δια της πνευματικής Ζωής να “γεννήσει” τον Χριστό! Αυτός είναι και ο τελικός σκοπός της Ορθόδοξης πνευματικής Ζωής: Κάθε Πιστός να μπορέσει να γίνει τελικά Θεο-τόκος! (Στην εικόνα η Θεοτόκος έχει στα σπλάχνα της τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, Ιησούν, αλλά και περιβάλλεται από τον Ήλιον. Μονή Καρακάλου, Άγ. Όρος)

“…καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν,

οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε.

Εν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας

σου ἐποιήσαμεν ἐπὶ τῆς γῆς…” Ησαίας 26

« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38).

«Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ιω. 4, 14).

Φυσικά μόλις άνοιξε (“μισοάνοιξε”!) τα πνευματικά του μάτια του ο ποιητής στο Πνεύμα και άρχισε να βλέπει την Αλήθεια-Ζωή ο αιώνιος μισάνθρωπος “Δράκων” και οι “Αιώνες” τον καταδιώκουν σκληρά όπως και κάθε πνευματικό Αγωνιστή, κάθε ανθρώπινο όν που προσπαθεί να “αναγεννηθεί”: “αυτός που Σε είδε δεν είναι τίποτε περισσότερο από “ύλη”, στο αίμα ζει και στις πέτρες” είναι η συνηθισμένη “διαβολή” των Αιώνων…

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των Αιώνων οργητες ξεφωνίζοντας
«Ο πού σ’ ειδε, στο αίμα ζει
και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Και αναλογίζεται τότε ο ποιητής ότι τελικά μοιάζει με την πατρίδα του την Ελλάδα: και αυτός, όπως και η Ελλάδα, μέσα στις πέτρες και στην “ύλη” ανθίζει και μεγαλώνει μετουσιώνοντας τελικά την ύλη σε Πνεύμα. Όπως και η Ελλάς, από τους φόνους και το αίμα των σκληρών “κανόνων” των κατώτερων επιπέδων της ζωικής-υλικής ύπαρξης γεννά τελικά Φως και Πολιτισμό!

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο

Και φυσικά πάντα τελειώνει κάθε στίχο με την “επίκληση” στη Μακρινή μητέρα την Πηγή της Ζωής την Θεοτόκο. “Ρόδον το Αμάραντον Χαίρε η μόνη βλαστήσασα “. Το Ρόδο το Αμάραντον είναι ο Ιησούς που γεννά και γεννιέται υπό της Θεοτόκου σύμφωνα με το Μέγα αυτό Μυστήριο της Ορθοδοξίας. Το Ρόδον (“τριαντάφυλλο”) είναι από αρχαιοτάτων χρόνων το σύμβολο του Μυστηρίου. Είναι “Αμάραντον” γιατί η “νεότης” του, η Ζωή του, ποτέ δεν τελειώνει…

Μια διαφορετική “προσέγγιση-ερμηνεία” του αποσπάσματος αυτού του “Άξιον Εστι” επιχείρησα σήμερα αγαπητοί αναγνώστες  ελπίζοντας να σας δώσω να γευτείτε  λίγο από το μοναδικό “κρασί” της Ελλάδος, της Ορθοδοξίας και των Ποιητών… Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Ορθοδοξία και η Ελλάδα είναι, όπως και κάθε Ποίημα, πρώτα από όλα “εμπειρία” και “βίωμα”: το “άρωμα” και η “γεύση” αυτού του “μυστικού οίνου” είναι διαφορετική για τον καθένα!...

[*Σημείωση: Το ίδιο κομμάτι του “Άξιον Εστι” μπορεί να προσεγγιστεί και από την  πλευρά των “Γνωστικών” όπου αυτό που ξυπνάει-γεννιέται στα σπλάχνα του ποιητή είναι η “Γνώσις”, ένα ξύπνημα που το αντιμάχονται οι “Αιώνες” (των Γνωστικών) και η Μακρινή Μητέρα είναι επίσης η “Πηγή” των Γνωστικών. Αφήνουμε αυτή την προσέγγιση για άλλη μελέτη ]

ΕΡΩ

ΠΑΛΙΑ ΤΕΥΧΗ ΕΔΩ