Η αναγέννηση-αφύπνιση του ποιητή
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στην νιοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Το μεγάλο ταξίδι του ποιητή αρχίζει κάποια στιγμή ακολουθώντας την ατραπό της Αγάπης. Κάποια στιγμή δέχεται την “κλήση” αρχίζει να “βλέπει” τις ανείδωτες χαρές του Πνεύματος και προσπαθεί να προσεγγίσει τη Μακρινή Μητέρα: “Σκούριασε” από την επίδραση του “ανθρώπινου” και θέλει να ανυψωθεί, να αναγεννηθεί, να αφυπνιστεί πνευματικά.
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου νά ‘χα κι εγώ
μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Το ταξίδι όμως αυτό, η Αγάπη του, δεν είναι “ανώδυνο”: θεωρήθηκε “αμαρτία” με τα μέτρα του “κόσμου τούτου” και του στήνεται “πόλεμος”.
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Ο Ελύτης ήταν βαθιά “ποτισμένος” με τα Ελληνικά και τα Ορθόδοξα νάματα.
Η Θεοτόκος γεννά τον Χριστό αλλά και γεννάται από τον Χριστό. Στην Ορθοδοξία ο πιστός (ανα)γεννάται από τον Χριστό (=Εκκλησία) αλλά και καλείται δια της πνευματικής Ζωής να “γεννήσει” τον Χριστό! Αυτός είναι και ο τελικός σκοπός της Ορθόδοξης πνευματικής Ζωής: Κάθε Πιστός να μπορέσει να γίνει τελικά Θεο-τόκος! (Στην εικόνα η Θεοτόκος έχει στα σπλάχνα της τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, Ιησούν, αλλά και περιβάλλεται από τον Ήλιον. Μονή Καρακάλου, Άγ. Όρος)
“…καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν,
οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε.
Εν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας
σου ἐποιήσαμεν ἐπὶ τῆς γῆς…” Ησαίας 26
« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38).
«Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ιω. 4, 14).
Φυσικά μόλις άνοιξε (“μισοάνοιξε”!) τα πνευματικά του μάτια του ο ποιητής στο Πνεύμα και άρχισε να βλέπει την Αλήθεια-Ζωή ο αιώνιος μισάνθρωπος “Δράκων” και οι “Αιώνες” τον καταδιώκουν σκληρά όπως και κάθε πνευματικό Αγωνιστή, κάθε ανθρώπινο όν που προσπαθεί να “αναγεννηθεί”: “αυτός που Σε είδε δεν είναι τίποτε περισσότερο από “ύλη”, στο αίμα ζει και στις πέτρες” είναι η συνηθισμένη “διαβολή” των Αιώνων…
Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των Αιώνων οργητες ξεφωνίζοντας
«Ο πού σ’ ειδε, στο αίμα ζει
και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Και αναλογίζεται τότε ο ποιητής ότι τελικά μοιάζει με την πατρίδα του την Ελλάδα: και αυτός, όπως και η Ελλάδα, μέσα στις πέτρες και στην “ύλη” ανθίζει και μεγαλώνει μετουσιώνοντας τελικά την ύλη σε Πνεύμα. Όπως και η Ελλάς, από τους φόνους και το αίμα των σκληρών “κανόνων” των κατώτερων επιπέδων της ζωικής-υλικής ύπαρξης γεννά τελικά Φως και Πολιτισμό!
Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Και φυσικά πάντα τελειώνει κάθε στίχο με την “επίκληση” στη Μακρινή μητέρα την Πηγή της Ζωής την Θεοτόκο. “Ρόδον το Αμάραντον Χαίρε η μόνη βλαστήσασα “. Το Ρόδο το Αμάραντον είναι ο Ιησούς που γεννά και γεννιέται υπό της Θεοτόκου σύμφωνα με το Μέγα αυτό Μυστήριο της Ορθοδοξίας. Το Ρόδον (“τριαντάφυλλο”) είναι από αρχαιοτάτων χρόνων το σύμβολο του Μυστηρίου. Είναι “Αμάραντον” γιατί η “νεότης” του, η Ζωή του, ποτέ δεν τελειώνει…
Μια διαφορετική “προσέγγιση-ερμηνεία” του αποσπάσματος αυτού του “Άξιον Εστι” επιχείρησα σήμερα αγαπητοί αναγνώστες ελπίζοντας να σας δώσω να γευτείτε λίγο από το μοναδικό “κρασί” της Ελλάδος, της Ορθοδοξίας και των Ποιητών… Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Ορθοδοξία και η Ελλάδα είναι, όπως και κάθε Ποίημα, πρώτα από όλα “εμπειρία” και “βίωμα”: το “άρωμα” και η “γεύση” αυτού του “μυστικού οίνου” είναι διαφορετική για τον καθένα!...
[*Σημείωση: Το ίδιο κομμάτι του “Άξιον Εστι” μπορεί να προσεγγιστεί και από την πλευρά των “Γνωστικών” όπου αυτό που ξυπνάει-γεννιέται στα σπλάχνα του ποιητή είναι η “Γνώσις”, ένα ξύπνημα που το αντιμάχονται οι “Αιώνες” (των Γνωστικών) και η Μακρινή Μητέρα είναι επίσης η “Πηγή” των Γνωστικών. Αφήνουμε αυτή την προσέγγιση για άλλη μελέτη ]
Της Αγάπης αίματα
“Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω”
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στην νιοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου νά ‘χα κι εγώ
μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή
να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των Αιώνων οργητες ξεφωνίζοντας
“Ο πού σ’ ειδε, στο αίμα ζει
και στην πέτρα”
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
(Ελύτης, Άξιον Εστι)
Διονυσίου Αρεοπαγίτου σήμερα
Πολιούχος των Αθηνών και προστάτης των Δικαστικών. Τα ονομαζόμενα αρεοπαγιτικά έργα αποτελούν προϊόν της συγγραφικής δραστηριότητας του ιδίου ή ενός άγνωστου συγγραφέα, ο οποίος μπορεί να τοποθετηθεί στα τέλη του 5ου ή τις αρχές του 6ου αι. Πρόκειται για έργα μεγάλης σπουδαιότητας που άσκησαν σημαντική επίδραση στη θεολογική σκέψη Ανατολής και Δύσης. Ο συγγραφέας, αρχικά εθνικός και κατόπιν χριστιανός, διέθετε άρτια φιλοσοφική μόρφωση (πιθανότατα ήταν μαθητής του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πρόκλου). Τα “ΠΕΡΙ ΘΕΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ – ΠΕΡΙ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ” υπάρχουν σε βιβλίο π.χ. ΕΔΩ αλλά τα βρίσκει κανείς και “διάσπαρτα” στο διαδίκτυο όπως π.χ. ΕΔΩ
Κάποιοι επενδύουν (διαχρονικά!) στην Εκπαίδευση
Στην εικόνα φαίνονται οι κρατικές δαπάνες για την άμυνα (κίντρινο), την υγεία (κόκκινο), την Εκπαίδευση (πράσινο) και τις διάφορες άλλες κοινωνικές παροχές τις Η.Π.Α.
Πέρα από την άμυνα (“υπερδύναμη” γαρ…) το κράτος των Η.Π.Α. επενδύει ΣΤΑΘΕΡΑ στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, κάτι που η Ελλάς ΔΕΝ το έκανε ούτε σε “καλούς” ούτε και σε “κακούς” καιρούς γιατί προφανώς ΔΕΝ πίστεψε ούτε και πιστεύει στην Εκπαίδευση και στην Παιδεία γενικότερα.
Σεπτέμβρης: μήνας καταστροφικός για τη Ρωμιοσύνη!
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω και μια πέτρα για να ξαποστάσω,
ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ?
Λεον Φουκώ: 194 γεννέθλια
Λέων Φουκώ (18 Σεπτεμβρίου 1819 – 11 Φεβρουαρίου 1868) ήταν Γάλλος φυσικός.
Στην αρχή σπούδασε Ιατρική την οποία εγκατέλειψε προς χάριν της πειραματικής Φυσικής και ιδίως στην οπτική.
Είναι αυτός που έθεσε τις βάσεις της νεότερης Οπτικής.
Το 1855 εργάζονταν ως φυσικός στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού. Το 1865 έγινε μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών (Παρίσι) και αργότερα μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου η οποία και του απένειμε το μετάλλιο του Κόπλεϋ (1860).
Υπήρξε επίσης διευθυντής των επιστημονικών εκδόσεων της «Εφημερίδας των Συζητήσεων των Παρισίων» από το 1845.
Οι εργασίες του ιδιαίτερα για την ταχύτητα του φωτός στο «κενό», αέρα και λοιπά διαφανή σώματα καθώς και οι έρευνές του επί των τηλεσκοπίων, της θερμότητας και των ρευμάτων θεωρούνται κλασσικές. Αλλά και στον τομέα της Μηχανικής οι ανακαλύψεις του Φουκώ δεν ήταν λιγότερο σημαντικές.
Με το γνωστό «πείραμα του Φουκώ» ή πείραμα του εκκρεμούς που επεχείρησε το 1851 απέδειξε την περιστροφή της Γης περί τον άξονά της. Η σύγχρονη επιστήμη οφείλει επίσης στον Φουκώ την ανακάλυψη του γυροσκοπίου (1852) καθώς και την θεωρία των γυροσκοπικών φαινομένων.
Ελεύθερη η είσοδος σε αρχαιολογικούς χώρους το βράδυ της Πανσελήνου
«Στο φως του φεγγαριού»
Ανοιχτοί θα παραμείνουν το βράδυ της Τετάρτης, 21 Αυγούστου, πάνω από 100 αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία και μουσεία σε όλη τη χώρα στο πλαίσιο του θεσμού της αυγουστιάτικης πανσελήνου.
Μουσικές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, παρατηρήσεις, ξεναγήσεις και άλλες εκδηλώσεις ή και απλές επισκέψεις στους αρχαιολογικούς χώρους, τα μνημεία και τα μουσεία -όλα με ελεύθερη είσοδο- προσφέρονται από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, αυτήν τη βραδιά χαράς και αισιοδοξίας «Στο Φως του Φεγγαριού».
Δεκαπενταύγουστος: «Το Πάσχα του Καλοκαιριού» -Πότε καθιερώθηκε η μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας
Η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει ιδιαίτερη θέση στο εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και συνδέεται άμεσα με τη μοναδικότητα του προσώπου της Παναγίας στο έργο «της εν Χριστώ σωτηρίας» των ανθρώπων, αποτελώντας τη μεγαλύτερη από τις γιορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητέρας του Χριστού, τις ονομαζόμενες θεομητορικές εορτές.
Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθόρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Read more
Σημείον Μέγα
“Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα” (Αποκ. 12:1)
(Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος)
