Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης
«Αγιότητα, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μας η καθαρότητα η ασημάδευτη από οποιοδήποτε μίασμα, η πλήρης και ολότελα άσπιλη. Βασιλεία είναι η τακτοποίηση κάθε ορίου, κάθε τάξης, κανονισμού, κατάστασης . Κυριότητα δεν είναι μόνο η υπεροχή πάνω στους χειρότερους, αλλά και η συνολική των καλών και αγαθών και πλήρης ολοκτησία, καθώς και η αληθινή και αμετάβλητη βεβαιότητα. Γι΄ αυτό και η κυριότητα ετυμολογείται από το “κύρος” και το “κύριο” και το “κυρίευαν”. Θεότητα είναι η πρόνοια που θεάται τα πάντα και με τέλεια αγαθότητα “περιθέει” (περιέχει) και συνέχει τα πάντα, τα γεμίζει με τον εαυτό της και υπερέχει από όλα όσα απολαμβάνουν τα δώρα της πρόνοιας της» (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «Περί Θείων Ονομάτων». Εκδόσεις Π. Πουρναρό).
Κοίμιση της υπεραγίας Θεοτόκου
“…ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε…”
Με την Κοίμιση και την ιερά Μετάστασή της η υπεραγία Θεοτόκος δεν εγκατέλειψε τον κόσμο,
υπενθυμίζοντάς μας έτσι ότι δεν τελειώνουν τα πάντα στον τάφο. Και δεν “εγκατέλειψε” τον κόσμο
όχι τόσο για να μας προσφέρει την απλώχερη βοήθειά της και τα αναρίθμητα θαύματά της
όσο για το μεγαλύτερο και σωτηριώδες “έργο” της που είναι να μας “αρμόζει”, να μας ενώνει/”μπολιάζει”,
στο Δένδρο και την Άμπελο της Ζωής, στον Υιό της, χαρίζοντάς μας έτσι την αθανασία…
(Εικ. Μονή Χώρας Κωνσταντινούπολη- Κοίμηση της Θεοτόκου)
Καλή Νηστεία!
Δεν αρκεί μόνο η Νηστεία από τις τροφές! Καλή και αυτή αλλά ανεπαρκής από μόνη της. Καλή νηστεία και καλώς να γιορτάσουμε το “Πασχα του Καλοκαιριού”…
Ησ. 58,6 ” … οὐχί τοιαύτην νηστείαν ἐγώ ἐξελεξάμην, λέγει Κύριος,
ἀλλά λύε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας,
διάλυε στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων,
ἀπόστελλε τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει καί πᾶσαν συγγραφήν ἄδικον διάσπα·
[Δεν εξέλεξα και δεν ώρισα εγώ τέτοιαν νηστείαν, λέγει ο Κυριος, αλλά λύε κάθε δεσμόν και σύνδεσμον με την αδικίαν. Ακύρωσε και σχίσε τας διεστραμμένας συμφωνίας, τας οποίας συ δια βίας και εξαναγκασμού έχεις συνάψει με τους άλλους.Στείλε ελευθέρους τους συντετριμμένους από τον πόνον και την συμφοράν, και κάθε συμβόλαιον αδίκου συναλλαγής σχίσε το]
Ησ. 58,7 ” διάθρυπτε πεινῶντι τόν ἄρτον σου καί πτωχούς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τόν οἶκόν σου· ἐάν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε, καί ἀπό τῶν οἰκείων τοῦ σπέρματός σου οὐχ ὑπερόψει.”
[ Κοβε το ψωμί σου και μοιράσου το με τον πτωχόν. Βαλε αστέγους στον οίκόν σου, εάν ίδης γυμνόν ένδυσέ τον. Και απέναντι των οικείων σου μη δείξης αδιαφορίαν και καταφρόνησιν]
Ησ. 58,8 “τότε ῥαγήσεται πρώϊμον τό φῶς σου, καί τά ἰάματά σου ταχή ἀνατελεῖ, καί προπορεύσεται ἔμπροσθέν σου ἡ δικαιοσύνη σου, καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ περιστελεῖ σε”
[Εάν τηρήσης αυτά, τότε θα αναλάμψη σαν της αυγής χαρούμενον το φως της ειρήνης και της χαράς σου. Ταχέως θα ανατείλη η θεραπεία των πληγών σου και θα άποκα-τασταθή η υγεία σου. Εμπροσθέν σου θα προπορεύεται η αρετή σου, η δε δόξα του Θεού θα σε περιβάλλη πάντοτε]
Αιώνια Πρότυπα
Για τα “πρωτεία”, τις “αρχές” και την “εξουσία”: Το Πρότυπο του Ιησού.
Το αιώνιο πρότυπο της Αγάπης, της Ταπεινώσεως και της Διακονίας από τον Ιησού
“…ἐγείρεται ἐκ τοῦ δείπνου καί τίθησι τά ἱμάτια, καί λαβών λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν.”
(παρά το θείον και άπειρον μεγαλείον του, σηκώνεται από το τραπέζι, δια να αναλάβη έργον δούλου και βγάζει τα εξωτερικά του ενδύματα και αφού επήρε μίαν ποδιάν, εζώσθη με αυτήν.)
“…εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τόν νιπτῆρα, καί ἤρξατο νίπτειν τούς πόδας τῶν μαθητῶν καί ἐκμάσσειν τῷ λεντίῳ ᾧ ἦν διεζωσμένος…”
(Επειτα ρίπτει νερό εις την λεκάνην, όπου έπλυναν τα πόδια οι άνθρωποι του σπιτιού και ήρχισε να πλύνη τα πόδια των μαθητών και να τα σπογγίζη με την πετσέτα, με την οποία ήτο ζωσμένος)
“…ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καί ὁ Κύριος, καί καλῶς λέγετε· εἰμί γάρ…”
(Σεις με ονομάζετε, ο Διδάσκαλος και ο Κυριος και καλά λέτε. Διότι πράγματι είμαι.)
“…εἰ οὖν ἐγώ ἔνιψα ὑμῶν τούς πόδας, ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος, καί ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τούς πόδας…”
(Εάν, λοιπόν, εγώ, ο Κυριος και ο Διδάσκαλος, έπλυνα τα πόδια σας, οφείλετε και σεις με ταπεινοφροσύνη και αγάπην να πλύνετε ο ένας του άλλου τα πόδια.)
“…ὑπόδειγμα γάρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιῆτε·”
(Διότι εγώ σας έδωσα ένα τέλειον παράδειγμα, να πράττετε και σεις όπως και εγώ έπραξα εις σας)
“…ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ, οὐδέ ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν.”
(Σας διαβεβαιώνω, ότι δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριόν του ούτε απεσταλμένος μεγαλύτερος από εκείνον, που τον έστειλε. Εγώ είμαι ο Κυριος και ο Διδάσκαλος, σεις δε οι δούλοι και οι Απόστολοί μου. Εάν εγώ τόσον εταπεινώθηκα απέναντί σας, ώστε να πλύνω τα πόδια σας και σεις, που είσθε σύνδουλοι και συνάδελφοι μεταξύ σας, πρέπει να υπηρετήτε ο ένας τον άλλον με πρόθυμον ταπεινοφροσύνην και αγάπην.)
“…εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε ἐάν ποιῆτε αὐτά.”
(Εάν καταλαβαίνετε καλά αυτά που σας είπα, θα είσθε μακάριοι, εάν τα εφαρμόζετε.)
Ιω. 13,5
Για την υποκρισία, την φιλαργυρία και την προδοσία: Το αρνητικό πρότυπο του Ιούδα
Πίσω από το υποριτικό ενδιαφέρον του Ιούδα για τους “φτωχούς” και τους “αδύναμους” υπήρχε το προσωπικό συμφέρον (“κλέπτης ην”!).
“…ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καί ἐξέμαξε ταῖς θριξίν αὐτῆς τούς πόδας αὐτοῦ· ἡ δέ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου.”
(Εν τω μεταξύ η Μαρία επήρε μίαν λίτραν μύρου γνησίου και πολυτίμου, καμωμένου από το αρωματικόν φυτόν που λέγεται νάρδος, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, τα οποία και εσπόγγισε κατόπιν με τας τρίχας της κεφαλής της. (Τούτο δε έκαμε από βαθείαν πίστιν προς τον Σωτήρα και από θερμήν ευγνωμοσύνην προς αυτόν, που είχεν αναστήσει τον αδελφόν της). Ολο δε το σπίτι εγέμισε από την ευωδίαν του μύρου.)
“…λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτόν παραδιδόναι·”
(Λεγει τότε ένας από τους μαθητάς του Ιησού, ο Ιούδας, ο υιός του Σιμωνος ο Ισκαριώτης, ο οποίος μετ’ ολίγον έμελε να τον παραδώση στους σταυρωτάς·)
“…διατί τοῦτο τό μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καί ἐδόθη πτωχοῖς;”
(“διατί το μύρον αυτό δεν επωλήθη αντί τριακοσίων δηναρίων, αντί εξήντα περίπου χρυσών λιρών και δεν εδόθη το αντίτιμόν του στους πτωχούς;”)
“…εἶπε δέ τοῦτο οὐχ ὅτι περί τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾿ ὅτι κλέπτης ἦν, καί τό γλωσσόκομον εἶχε καί τα βαλλόμενα ἐβάσταζεν…”
(Είπε αυτό, όχι διότι είχε κανένα ενδιαφέρον δια τους πτωχούς, αλλά διότι ήτο κλέπτης, και είχε το κουτί των εισφορών, και εκρατούσε δια τον ευατόν του τα χρήματα, που έρριπταν εις αυτό)
“…εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τήν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό…”
(Είπε τότε ο Ιησούς· “αφήστε ήσυχην αυτήν την γυναίκα· εφύλαξε το μύρον αυτό σαν να προησθάνετο και το εχρησιμοποίησε δι’ εμέ τώρα, τας παραμονάς του ενταφιασμού μου.)
“…τούς πτωχούς γάρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾿ ἑαυτῶν, ἐμέ δέ οὐ πάντοτε ἔχετε…”
(Διότι τους πτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζή σας, εμέ όμως δεν με έχετε πάντοτε. Μετ’ ολίγον θα παραδοθώ εις χείρας των σταυρωτών μου”.)
25- Μαρτίου: Οι Εύζωνοι στατιώτες
Από τους Μυρμιδόνες Εύζωνους στατιώτες του Αχιλλέα του Ομήρου στο σήμερα:
3000 χρόνια άρρηκτης Ιστορικής συνέχειας!
