Γ’ Χαιρετισμοί

Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καί φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον· ἵνα το θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν

Οταν η περίστασις το απαιτεί

Η Σουηδική στρατηγική ενάντια στον κορωνοϊό

Παρατηρώντας τις υπόλοιπες χώρες στη μάχη που δίνουν με τον κορωνοϊό μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα ως προς τη στρατηγική που εφαρμόζουν χωρίς φυσικά αυτό να είναι κάτι “επίσημα ανακοινωμένο” από τις ίδες τις χώρες.  Παρατηρούμε ότι η Σουηδία για μια φορά ακόμη δεν ακολούθησε την “μάζα” και τον “καθιερωμένο” τρόπο σκέψης των υπόλοιπων χωρών, πρωτοπορώντας και σκεφτόμενη “out of box”. Αυτό έκαναν και κάποιες άλλες χώρες που μιμήθηκαν τη Σουηδική στατηγική ανοιχτά όπως για παράδειγμα η Αγγλία και πιθανόν και κάποιες άλλες χώρες που πιθανότατα μιμούνται “σιωπηρά”  και με τον δικό τους τρόπο αυτή τη στρατηγική όπως π.χ. η Ρωσία (μήπως ο ακριβής αριθμός κρουσμάτων δεν έχει ανακοινωθεί;…:-)

Ποιά είναι λοιπόν η “στρατηγική” αυτή; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με λόγια απλά, όπως πάντα:

1. Ποιά είναι η απειλή; Μια παγκόσμια πανδημία από έναν ιό
2. Ποιό είναι το ζητούμενο; Να δημιουργήσουμε ανοσία στους πολίτες (“folkimmunitet”)
3. Πώς το πετυχαίνουμε αυτό; Ο συνηθισμένος τρόπος που εφαρμόζουμε είναι ο μαζικός εμβολιασμός! Έχουμε εμβόλιο; ΟΧΙ! Πότε προβλέπεται να έχουμε; το νωρίτερο σε ένα χρόνο! Συμπέρασμα: ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η μέθοδος. Τι κάνουμε επομένως;

Όπως ο κάθε καλός μαχητής μελετούμε τον “εχθρό”, δηλαδή τον νέο ιό, για να βρούμε πως θα του “επιτεθούμε” και πως τελικά θα τον νικήσουμε! Μελετώντας λοιπόν τον νέο ιό παρατηρούμε ότι έχει ένα πολύ “δυνατό σημείο”, την εκπληκτική μεταδοτικότητά του με εκθετικό μάλιστα ρυθμό αλλά και ένα “αδύναμο σημείο”: δεν είναι τόσο θανατηφόρος όπως π.χ. ο έμπολα ή άλλοι ιοί. Ιδίως σε νέους χωρίς υποκείμενο νόσημα είναι σχεδόν μηδενική η θνησιμότητα!

Επανερχόμαστε τώρα στο αρχικό μας ζήτημα το πως δηλαδή θα πετύχουμε την ανοσία στους πολίτες. Μπαίνουμε πάλι λίγο πιο βαθιά στο πρόβλημα. Πως πετυχαίνει το εμβόλιο ανοσία; απλά με το εμβόλιο ο πολίτης νοσεί από την αρώστια “ανεπαίσθητα” φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο ΑΝΤΙΣΩΜΜΑΤΑ και έτσι γίνεται άτρωτος στον ιό! Επειδή ΔΕΝ έχω στα χέρια μου λοιπόν εμβόλιο και δεν προβλέπεται να έχω στο προσεχές μέλλον ΤΙ ΚΑΝΩ;

ΑΠΛΑ ΑΦΗΝΩ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΑΝΤΙΣΩΜΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ “ΦΥΣΙΚΟ ΤΡΟΠΟ” ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΟ ΝΑ …ΝΟΣΗΣΕΙ! Έχω στρατηγικό πλεονέκτημα εδώ ως προς τον ιό γιατί όπως είπαμε δεν είναι τόσο “θανατηφόρος”. Προστατεύω λοιπόν τις “ευπαθείς ομάδες” δηλαδή τους μεγάλους σε ηλικία κλπ (με “καραντίνα” π.χ. στην Αγγλία) και απλά αφήνω τους νεώτερους να νοσήσουν! Τα σχολεία παραμένουν επομένως στη Σουηδία ανοιχτά και τα μέτρα είναι πολύ “ήπια” κάτι που ξεσήκωσε άλλες χώρες όπως η Κίνα που επιτέθηκε ανοιχτά στη Σουηδία πρόσφατα (γιατί άραγε..;-). Ας σημειωθεί εδώ ότι ΤΡΟΜΕΡΟ ΣΥΜΜΑΧΟ ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΕΙ Η ΣΟΥΗΔΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΤΙΣΕΙ, ώστε να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή “επιπλοκή” κατά την περίοδο …απόκτησης “λαϊκής ανοσίας”! Με αυτό τον τρόπο σε λίγο διάστημα τεράστιες μάζες πολιτών θα έχουν αποκτήσει ανοσία γιατί θα έχουν “περάσει” την ίωση και θα αποτελούν μια ακόμη ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΗ ΝΙΚΗ του λαού της Σουηδίας αλλά και του …Ελληνικού τρόπου σκέψης, της “Αριστοτελικής” λογικής…

Τώρα θα μου πείτε, θα πετύχει; ΟΥΔΕΙΣ γνωρίζει πριν το τέλος της μάχης! Το γεγονός είναι ότι οι πολίτες στη Σουηδία άρχισαν να “αντιδρούν” απέναντι σε αυτή τη “σκληρή” πολιτική. Το ίδιο και στην Αγγλία!  Η κατάσταση όμως είναι από τη φύση της “σκληρή”. Μήπως και τα μέτρα των στρατηγικών των άλλων χωρών είναι λιγότερο “σκληρά”; Άντε και μπήκαμε σε “καραντίνα” άντε και περιορίσαμε τον ιό. ΑΝ από Σεπτέμβρη δεν έχουμε εμβόλιο και πάλι ένα κρούσμα δεν θα μεταδώσει ΕΚΘΕΤΙΚΑ και πάλι τον ιό σε όλη τη χώρα; Θα μείνουμε σε “καραντίνα” μέχρι να βρεθεί εμβόλιο; είναι αυτό δυνατόν;

Επιπλέον υπερ αυτής της στρατηγικής των Σουηδών είναι και το ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι σε περιπτώσεις επιδημιών ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΘΑ ΝΟΣΗΣΕΙ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ! Αυτό προσπάθησε και επισήμως να πεί και η κ. Μέρκελ στη Γερμανία πρόσφατα αλλά και άλλοι ειδικοί!

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι η Γερμανία έχει ακολουθήσει μια “μέση” οδό στη στρατηγική της, ανάμεσα στην Κίνα και στην Σουηδία-Αγγλία: μόλις σήμερα π.χ. έκλεισε τα σχολεία! ΦΥΣΙΚΑ και αυτή έχει όπλο το Κρατικό Σύστημα Υγείας με τις 30.000 ΜΕΘ! Δεν θέλω να μπω εδώ, λόγω κρισιμότητας των στιγμών, στο ερώτημα “εμείς τι έχουμε”? και “γιατί δεν έχουμε”?! ….

Βησσάριος Πολύζος

Όταν η Αγάπη νικά (πάντα!) τον θάνατο

Έφυγε και ο Max von Syndow!

Στα 90 του “έφυγε” χθες ο ηθοποιός Max von Syndow! 

Ανάμεσα στις πολλές του επιτυχίες σταχυολογήσαμε και ξαναθυμηθήκαμε

το “Η Έβδομη Σφραγίδα” (Den Sjunde Inseglet- The Seventh Seal) του Ingmar  Bergman.

Ένα έργο αρκετά ΕΠΙΚΑΙΡΟ όπου ο Ιππότης Αντώνιος Μπλόκ παίζει μια απέλπιδα

παρτίδα σκάκι με τον Θάνατο στα χρόνια της πανώλης στην Ευρώπη….

(Μπορείτε να το βρείτε “διάσπαρτο” στο internet…)

Get ready for …”The Future”! (Από το 1993!)

Από το 1993! Μήπως είναι “προφητικό”?!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ: ΙΣΧΥΕ ΚΑΙ ΑΝΔΡΙΖΟΥ

Καλή Σαρακοστή και καλό Στάδιο!

Ας αρχίσουμε τον Πνευματικό Αγώνα της Σαρακοστής φέτος με την ευχή από τον

“Εσπερινό της Συγχωρήσεως” το

“Αδελφοί, συγχωρήσατέ μοι τω αμαρτωλώ”

και με ένα απόσπασμα από τον Ιησού του Ναυή (1,9):

“…ἴσχυε καί ἀνδρίζου, μή δειλιάσῃς, μηδέ φοβηθῇς, ὅτι μετά σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὗ ἐάν πορεύῃ.”

“… λάβε δύναμιν και ανδρείαν, μη δειλιάσης ποτέ, μη φοβηθής κανένα, διότι εγώ, Κυριος ο Θεός σου, είμαι μαζή σου εις όλας τας ενεργείας σου και όπου θα πορευθής”.

Η “εξίσωση” της Ορθόδοξης Εμπειρίας

Η Υμνογραφία της Εκκλησίας μας συμπυκνώνει ολόκληρη την Ορθόδοξη Θεολογία μας.

Το Βυζαντινό Μέλος “συντονίζεται” με τις βαθύτερες “συχνότητες” της ιδιοσυγκρασίας του λαού μας.

Παρόλο που, κατα το Πλατωνικό, ο λόγος είναι σημαντικότερος από το μέλος, η μελωδία είτε με τη μορφή της ηχητικής μελωδίας είτε/και με την μορφή της εσωτερικής αρμονίας του στίχου και των λέξεων, είναι αυτή που θα δημιουργήσει το συγκινισιακό εκείνο υπόβαθρο που θα μας βοηθήσει στο “πέταγμα” στον Ουρανό.

Άρα μπορούμε να συνάγουμε αβίαστα την ακόλουθη “εξίσωση”:

ΛΟΓΟΣ + ΜΕΛΟΣ + ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ=
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ!

Γιατί αποτυγχάνουμε;

Γιατί άραγε αποτυγχάνουμε ως λαός, ως άτομα, ως “κινήματα” και “καλές προσπάθειες”;

Απλούστατα γιατί δεν μπορεί ο εμ-παθής (ο γεμάτος πάθη άνθρωπος) να κάνει κάτι καλό.

Πρέπει ΠΡΩΤΑ να διαμορφώσει τον εσωτερικό του εαυτό, τον εσωτερικό άνθρωπο,

να γίνει δηλαδή εν-άρετος και έπειτα να “δράσει” εξωτερικά! Αυτό το κατανόησαν από την

αρχαιότητα ακόμη οι φιλόσοφοι (Πυθαγόρειοι,Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κλπ) αλλά

και σήμερα με την Ορθόδοξη Πίστη μας το “εμβαθύναμε”: δεν μπορούμε να

διαμορφώσουμε τον εσωτερικό άνθρωπο μόνοι μας (“ανθρωποκεντρικά”) αλλά

μόνο “κατά Χάρη” με τη σχέση μας με τον Θεό: με την

Εκκλησία ως Κοινωνία και ως Σώμα Θεού.

ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (Της Τυρινής)!!!

“ΕΦΘΑΣΕ ΚΑΙΡΟΣ”! Δοξαστικό Αίνων Κυριακής (Το δοξαστικό το πήραμε από ΕΔΩ) 

Έφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή, ἡ κατά τῶν δαιμόνων νίκη, ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια, ἡ τῶν Ἀγγέλων εὐπρέπεια, ἡ πρός Θεόν παρρησία· δι’ αὐτῆς γάρ Μωϋσῆς, γέγονε τῷ Κτίστῃ συνόμιλος, καί φωνήν ἀοράτως, ἐν ταῖς ἀκοαῖς ὑπεδέξατο· Κύριε, δι’ αὐτῆς ἀξίωσον καί ἡμᾶς, προσκυνῆσαί σου τα Πάθη καί τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν, ὡς φιλάνθρωπος.

ΚΟΡΟΝΑΪΟΣ-Μια σχετική ιστορία

Η ΣΚΙΑ
Edgar Allan Poe
“ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ…”
Κβ΄ Ψαλμός Δαυίδ

Εσείς που διαβάζετε είστε ακόμα ανάμεσα στους ζωντανούς, όμως εγώ που γράφω θα έχω προ πολλού περάσει στη χώρα των σκιών. Γιατί, στ’ αλήθεια, παράξενα πράγματα θα συμβούν και μυστικά θα γίνουν γνωστά και πολλοί αιώνες θα παρέλθουν, προτού αυτά τα απομνημονεύματα φανερωθούν στα μάτια των ανθρώπων. Κι όταν φανερωθούν, θα υπάρξουν κάποιοι που θα δυσπιστήσουν, κάποιοι που θα τα αμφισβητήσουν, αλλά και λίγοι που θα βρουν πολλά να συλλογιστούν μέσα απ’ αυτά τα γράμματα που χάραξε μια σιδερένια γραφίδα.
Κείνη η χρονιά ήταν χρονιά τρόμου, αισθημάτων πιο έντονων κι απ’ τον τρόμο, που δεν μπορεί κανείς ούτε να τα κατονομάσει. Γιατί πολλά σημεία και τέρατα είχαν συμβεί και, πέρα ως πέρα, πάνω από θάλασσα κι από στεριά, είχε απλώσει παντού τα μαύρα φτερά της η Πανώλη. Εκείνοι, ωστόσο, που γνώριζαν τ’ άστρα, ήξεραν πως οι ουρανοί είχαν την όψη της αρρώστιας και σε μένα, τον Έλληνα Οίνο, και σε μερικούς άλλους, ήταν φανερό ότι τώρα, στην αλλαγή του έτους επτακόσια ενενήντα τέσσερα, με την είσοδο του Αρη, ο πλανήτης Δίας έρχεται σε συζυγία με τον κόκκινο δακτύλιο του τρομερού Κρόνου. Η παράξενη διάθεση των ουρανών, αν δεν κάνω λάθος, εκδηλωνόταν, όχι μόνο στην υλική υπόσταση της γης, αλλά και στις ψυχές, τη φαντασία και τους στοχασμούς της ανθρωπότητας.
Ένα βράδυ, σε μια πολίχνη που την έλεγαν Πτολεμαΐδα, επτά φίλοι καθόμασταν στο δωμάτιο ενός αρχοντικού, πάνω από κάμποσες φιάλες με χιώτικο κοκκινέλι. Και δεν υπήρχε άλλη είσοδος στο δωμάτιό μας, εκτός από μια ψηλή, ορειχάλκινη θύρα. Η θύρα ήταν δουλεμένη με περισσή τέχνη από τον Κορίννο το χαλκωματά και αμπάρωνε από μέσα. Επιπλέον, σ’ αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, μαύρα πέπλα μάς έκρυβαν τη θέα του φεγγαριού, των ζοφερών άστρων και των έρημων δρόμων —όμως δεν μπορούσαν να κρατήσουν έξω το προμήνυμα και τη θύμηση του Κακού.
Γύρω τριγύρω υπήρχαν πράγματα — υλικά και πνευματικά— που δεν μπορώ να περιγράφω με ακρίβεια — μια βαριά, αποπνικτική ατμόσφαιρα, μια αγωνία και, προπαντός, εκείνη η τρομερή κατάσταση που βιώνουν οι νευρικοί άνθρωποι όταν οι αισθήσεις τους βρίσκονται σε υπερδιέγερση, ενώ συγχρόνως οι λειτουργίες της σκέψης είναι ναρκωμένες.
Μας πίεζε ένα νεκρικό βάρος. Ένα βάρος κρεμόταν πάνω απ’ τα μέλη μας, πάνω απ’ τα έπιπλα του σπιτιού, πάνω απ’ τις κούπες απ’ όπου πίναμε. Όλα ήταν βαριά και τα τραβούσε κάτω η γης —όλα, εκτός από τις φλόγες στις επτά σιδερένιες λυχνίες που φώτιζαν το γλέντι μας. Ορθώνοντας τις φωτεινές, λεπτές γραμμές τους, έκαιγαν ασταμάτητα —χλομές κι ασάλευτες και στο καθρέφτισμα της λάμψης τους πάνω στο στρογγυλό εβένινο τραπέζι όπου καθόμασταν, ο καθένας μας αντίκριζε τη χλομάδα του προσώπου του και το ανήσυχο βλέμμα στα χαμηλωμένα μάτια των συντρόφων του.
Ωστόσο, γελούσαμε κι ευθυμούσαμε με τον τρόπο μας, μ’ έναν τρόπο υστερικό και τραγουδούσαμε τις ωδές του Ανακρέοντα —μια τρέλα και πίναμε ασταμάτητα, παρόλο που το κόκκινο κρασί μας θύμιζε αίμα. Γιατί υπήρχε κι άλλος ένας θαμώνας στο δωμάτιο, ο νεαρός Ζωίλος. Νεκρός, κειτόταν χάμω φαρδύς πλατύς, σαβανωμένος — φύλακας άγγελος της σκηνής.

Αλίμονο! Δε μοιραζόταν τη χαρά μας, αν και το πρόσωπό του —παραμορφωμένο απ’ την πανούκλα— και τα μάτια του —απ’ τα οποία ο Χάρος είχε μόνο μισοσβήσει τον πυρετό της αρρώστιας — έδειχναν να ενδιαφέρονται για την ευθυμία μας, όπως ίσως παρακολουθούν μ’ ενδιαφέρον οι νεκροί την ευθυμία αυτών που πρόκειται να πεθάνουν. Αλλά, παρόλο που εγώ, ο Οίνος, ένιωθα τα μάτια του πεθαμένου πάνω μου, πίεζα τον εαυτό μου ν’ αγνοήσει την πίκρα στην έκφρασή τους και, στυλώνοντας το βλέμμα μου στα βάθη του εβένινου καθρέφτη, τραγουδούσα με δυνατή, στεντόρεια φωνή, τα τραγούδια του γιου της Τέω .
Όμως σιγά σιγά, τα τραγούδια μου σταμάτησαν κι οι αντίλαλοί τους, κυλώντας μακριά, ανάμεσα στα μελανά παραπετάσματα της αίθουσας, έγιναν αδύναμοι και δυσδιάκριτοι, μέχρι που έσβησαν εντελώς.
Και να! Ανάμεσα στις μαύρες κουρτίνες, απ’ όπου είχαν φύγει οι ήχοι του τραγουδιού, εμφανίστηκε μια σκοτεινή, απροσδιόριστη σκιά — μια σκιά σαν αυτές που πλάθει το φεγγάρι απ’ τη σιλουέτα ενός ανθρώπου, όταν βρίσκεται χαμηλά στο στερέωμα: όμως δεν ήταν σκιά μήτε ανθρώπου μήτε θεού μήτε και κανένας οικείου πράγματος. Και, αφού τρεμόπαιξε πρώτα στα παραπετάσματα του δωματίου, εμφανίστηκε τελικά στην επιφάνεια της ορειχάλκινης θύρας.
Όμως η σκιά ήταν άμορφη, αόριστη δεν ήταν σκιά ανθρώπου ούτε θεού — κανενός θεού της Ελλάδας ή της Χαλδαίας, αλλά ούτε και κάποιας αιγυπτιακής θεότητας. Στάθηκε πάνω στην ορειχάλκινη θύρα, κάτω απ’ το τόξο του υπέρθυρου και δε σάλευε μήτε έλεγε κουβέντα, αλλά έμενε εκεί, ακίνητη.
Και η θύρα όπου είχε σταθεί η σκιά, αν θυμάμαι καλά, ήταν πάνω απ’ τα πόδια του νεαρού σαβανωμένου Ζωίλου. Αλλά εμείς οι επτά, που ήμασταν συγκεντρωμένοι εκεί, είχαμε δει τη σκιά όταν έμπαινε μέσα από τις κουρτίνες και δεν τολμούσαμε να την αντικρίσουμε, αλλά χαμηλώναμε το βλέμμα κι ατενίζαμε διαρκώς τα βάθη του εβένινου καθρέφτη.
Και τελικά, εγώ, ο Οίνος, μιλώντας χαμηλόφωνα, απαίτησα απ’ τη σκιά να μου πει τ’ όνομά της και τον τόπο απ’ όπου ερχόταν. Και η σκιά αποκρίθηκε:
«Είμαι ΣΚΙΑ και κατοικώ κοντά στις Κατακόμβες της Πτολεμαΐδας, κοντά στα σύθαμπα πεδία των Ηλυσίων, που συνορεύουν με το σκοτεινό πορθμό του Χάροντα».
Και τότε, και οι επτά σηκωθήκαμε απ’ τα καθίσματά μας με φρίκη και σταθήκαμε άλαλοι, τρέμοντας κι αναρριγώντας: γιατί οι τόνοι της φωνής της σκιάς δεν ανήκαν σε μια ύπαρξη, αλλά σε πολλές, κι αλλάζοντας χροιά από συλλαβή σε συλλαβή, έφταναν αχνά στ’ αυτιά μας αξέχαστες, γνώριμες φωνές χιλιάδων πεθαμένων φίλων.