“Είμαι κι εγώ επίσημη”…
Συνηθίζω να αποχαιρετώ τους ανθρώπους παίρνοντας ένα περιστατικό από την ζωή τους, από το «ίχνος» που άφησε το πέρασμά τους από τον κόσμος μας, από την Ιστορία τους γιατί πιστεύω ότι σε κάθε άνθρωπο «σημαντικό» ή «ασήμαντο» μπορείς, αν ψάξεις καλά, να βρεις γεγονότα ανυπέρβλητης «ανθρωπιάς» και «μεγαλείου»…
Τι να πρωτοθυμηθείς όμως και τι να πρωτογράψεις για την ίδια σου την Μάννα;
Καθώς έβλεπα λοιπόν τα καθίσματα στην Εκκλησία στην κηδεία θυμήθηκα το εξής περιστατικό:
Κάποτε σε κάποια γιορτή πήγε στην Εκκλησία όπως συνήθιζε πάντα. Η ηλικία ήταν περασμένη τότε η μάννα ήταν 80 και βάλε και η σκληρή αρρώστια είχε κάνει το κακό της και της είχε πάρει μεγάλο μέρος του μυαλού… Σχεδόν σέρνοντας το κορμί της με το μπαστούνι μπήκε στην αρχή της ακολουθίας και πήγε και κάθισε μόνη της σε ένα κάθισμα στην πρώτη γραμμή γιατί ήθελε και να κοινωνήσει. Έλα όμως που αυτά τα καθίσματα, οι «πρωτοκαθεδρίες», είχαν «ταμπελάκι» και προορίζονταν για τους επισήμους της γιορτής που συνήθως έρχονταν μεσούσης της ακολουθίας ή ακόμη πιο αδιάντροπα προς το τέλος της …
Μόλις την βλέπει λοιπόν ένας επίτροπος πανικοβλήθηκε τρέχει αλαφιασμένος και με περισσή αγένεια προσπαθεί να διώξει την υπέργηρη γυναίκα από τα καθίσματα των επισήμων: «εδώ κυρία μου κάθονται οι επίσημοι, της λέει, πρέπει να σηκωθείτε…» και τότε η μάνα «οπλισμένη» και με το θάρρος ή το θράσσος αποτέλεσμα της ασθένειάς της, του απαντάει:
«ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΙΜΑΙ…»!
ΝΑΙ μητέρα, πράγματι κι εσύ ΕΠΙΣΗΜΗ είσαι! Αν μη τι άλλο, γιατί τα νιάτα σου τα πέρασες στα ορεινά χωριά δουλεύοντας με μεράκι κάτω από θλιβερές συνθήκες και «σπάζοντας» το κεφάλι σου για να μάθουν τα Ελληνόπουλα γράμματα. Να μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν, να τολμούν να ονειρεύονται…
Δασκάλα, Μάννα και Ιεραπόστολος μαζί…
Και πέρα από την τροφή του μυαλού «έβαζες πλάτη», σε θυμάμαι ακόμη, παρότι μικρός δίπλα σου στη δουλειά, με τα συσσίτια γιατί η φτώχεια τότε «θέριζε» αυτά τα παιδιά…Αυτά τα παιδιά, οι μαθητές σου, μεγάλωσαν, πολλά έγιναν επιστήμονες, όλα όμως σε θυμούνται και, ναι έγινα μάρτυρας και για αυτό, σου φιλούν το χέρι και μάλιστα δημόσια όταν σε συναντήσουν!…
Έβαλες πολύ “ψηλά τον πήχη” για εμάς μητέρα!…
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ο γιος σου Βησσάρης (Άρης)
