Ερμηνεύοντας Γκάτσο…

Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά

(η έκφραση βέβαια ανήκει στον Λόρκα)

Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά
ποτέ δε βάλαν έγνοια στην καρδιά
δεν είδανε πολέμους και θανάτους
και πάνω απ’ τη γαλάζια τους ποδιά
φοράν τις Κυριακές τα γιορτινά τους

Τις νύχτες που κοιτάν τον ουρανό
ένα άστρο σαν φτερό θαλασσινό
παράξενα παιδεύει το μυαλό τους
τους φαίνεται καράβι μακρινό
και πάνε και ρωτάν το δάσκαλό τους

Αυτή τους λέει παιδιά μου είναι η γη
του σύμπαντος αρρώστια και πληγή
εκεί τραγούδια λένε γράφουν στίχους
κι ακούραστοι του ονείρου κυνηγοί
κεντάνε με συνθήματα τους τοίχους

Στο Σείριο δακρύσαν τα παιδιά
και βάλαν από κείνη τη βραδιά
μιαν έγνοια στη μικρούλα τους καρδιά

Εδώ δεν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε το “δάκρυ” και την “έγνοια” των παιδιών του Σείριου για τη Γή αλλά για τον …Σείριο!

Ο Σείριος είναι στο ποίημα μια “επίπεδη” χωρίς αντιθέσεις κοινωνία όπου έχουν εκλείψει μεν τα δεινά των αντιθέσεων όπως οι πόλεμοι αλλά έχουν εκλείψει και “τα τραγούδια και οι στίχοι” και έχουν χαθεί τα “συνθήματα στους τοίχους”…

Δακρύζουν λοιπόν και αποκτούν “έγνοια” για τον Σείριο και “ζηλεύουν” την Γή όπου, παρα τα “δεινά”, υπάρχουν οι άνθρωποι ως “ακούραστοι του ονείρου κυνηγοί”…

ΓΙΑΤΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ: “ΓΗΣ ΠΑΙΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ…ΓΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΝ”…