Εξετάσεις, ένα περιστατικό

«Εξετασιοκεντρικό» το εκπαιδευτικό μας σύστημα, εξετάσεις, γραπτά, διορθώσεις, βαθμολογίες, τρέχουμε και δεν φτάνουμε τον τελευταίο καιρό εκπαιδευτικοί και μαθητές…

Και να οι «επιτυχίες» ή οι «αποτυχίες» και να τα φουσκωμένα «Εγώ» από τη μια μεριά ή η  συντριβή της αυτοεκτίμησης από την άλλη …

Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και η Γνώση ή πολύ δε περισσότερο η Μόρφωση και η Παιδεία κάπου πεταμένες στη γωνία, στα «αζήτητα»…

Θα μου πείτε, να μην έχουμε τελικά εξετάσεις? Είναι πολύ μεγάλο το θέμα και θα το διαπραγματευτούμε εκτενέστερα σε άλλα άρθρα. Κοντολογίς και συνοπτικά μόνο μπορούμε να αναφέρουμε εδώ ότι τοπλαίσιο αλλά κυρίως οι στόχοι μιας εξέτασης είναι καθοριστικής σημασίας.

Μέσα στον ορυμαγδό λοιπόν αυτό των εξετάσεων ένα γεγονός ήταν από εκείνα που μένουν συνήθως στη μνήμη ενός εκπαιδευτικού και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Σε κάποιο διάλειμμα των εξετάσεων λοιπόν με πλησιάζει ένας μαθητής μου. Δεν ήταν από τους «καλύτερους» όπως συνήθως λέμε. Κάθε άλλο!… Ήταν μάλλον από αυτούς που «ταλαιπωρούν» τους εκπαιδευτικούς. «Πως τα πήγες στην εξέταση?» τον ρώτησα. «Έγραψα ότι ήξερα, μου λέει. Μπορούσα να αντιγράψω αλλά δεν το έκανα. Τι νόημα θα είχε να αντιγράψεις?  Έγραψα ότι ήξερα κι ότι θέλει ας γίνει…»

Κάποιος λοιπόν από τους μαθητές μας είχε μάθει κάτι ίσως πιο σημαντικό από το να μάθει να λύνει μηχανιστικά μια εξίσωση: την Αξία της Εντιμότητας! Και φέρθηκε έντιμα έστω και με προσωπικό κόστος, έστω κι αν αυτό του «κοστίσει» κάποιους βαθμούς! Σίγουρα αυτός ο μαθητής κάτι είχε διδαχτεί στο Σχολείο μας αυτή τη χρονιά. Και σίγουρα το περιστατικό αυτό είναι από εκείνα που κάθε εκπαιδευτικός συνήθως κρατάει σαν διαμάντια στο «πουγκί» της μνήμης του κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής του διαδρομής…