Το περίεργο email
(Του Γ. Βαρουφάκη)
” Τους τελευταίους μήνες στο Seattle, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσω με στελέχη των μεγαλύτερων αμερικανικών εταιρειών της λεγόμενης νέας οικονομίας (Google, Intel, Microsoft, Boeing). Όλοι τους, χωρίς εξαίρεση, ακούγοντας ότι είμαι Έλληνας, αρπάζουν την ευκαιρία να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στην χώρα μας και να τοποθετηθούν για «τα δικά μας» λέγοντας πως δεν μπορούν να πιστέψουν την ηλιθιότητα με την οποία αντιδρά η Ευρώπη στην Κρίση της. Ένας μάλιστα προσέθεσε και το εξής: «Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από το Βερολίνο και την Φραγκφούρτη μου θυμίζει την μεταχείριση του Rodney King από την αστυνομία του Los Angeles. Ή τον τρόπο που η Cathy Bates πειθάρχισε τον James Caan στην ταινία Misery.» (Αν αντέχετε, δείτε αυτό το video clip). Έχει σημασία ότι τα λόγια αυτά δεν τα είπε κάποιος διαδηλωτής του Occupy Wall Street, αλλά υψηλότατο στέλεχος επιχείρησης που οι ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν σπουδαία και παράδειγμα προς μίμηση. Μακάρι να μοιράζονταν και την οπτική του…”
Λόγια της Χαράς!!!
Κι ενώ ο Χάρος έχει βγει παγανιά και θερίζει στην Ελληνική Γειτονιά, ο Ήφαιστος σφυρηλατεί το “ΝΕΟΝ” και ΣΥΝΤΟΜΑ θα του πει δυο λόγια…
…από μια πόρτα χαμηλή
κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς
ο σιδεράς και τού είπε λόγια της χαράς
[youtube Oq9RE80wOsU 630 380]
Ο Άγιος Φεβρουάριος
Και ενώ μας έχει πνίξει η ΜΠΟΧΑ από το “ΧΥΤΗΡΙΟ”, ας μιλήσουμε λίγο για ΤΕΧΝΗ: το έτος είναι το 1972. Ο Δήμος Μούτσης μόλις έχει αλλάξει εταιρία, από την Columbia στη Philips, και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Μάνο Ελευθερίου, με στόχο τη δημιουργία ενός έργου για τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Το ITY-EAITY και το Ελληνικό δημόσιο
Επειδή πολλοί με ρωτάτε γιατί έφυγα από το ΙΤΥ (ΕΑΙΤΥ) σας ενημερώνω ότι ΔΕΝ έφυγα! ΑΠΛΑ με ΔΙΩΞΑΝΕ. Κάποια μικρο-Μεγάλη “manager” του δημοσίου βλέπετε ενοχλούνταν και μόνο από το ότι “υπήρχα” εκεί.!…Τρομακτικές οι ανασφάλειες…”άβυσσος” η πονηρία…Ο λόγος που με διώξανε? ΦΥΣΙΚΑ και δεν μου ανακοινώθηκε! ούτε για το “τυπικό” της υπόθεσης…Ο πραγματικός λόγος όμως κατά την γνώμη μου ήταν ότι ΔΕΝ έχω ακολουθήσει την “πεπατημένη” της “επιτυχίας”…Εαν κάποιος μάλιστα δεν έχει ακολουθήσει την “πεπατημένη” αποτελεί “κίνδυνο”!….
ΜΕΓΑ το πρόβλημα στο Ελληνικό Δημόσιο!….και αν χάσει την ευκαιρία με την κρίση να ΑΛΛΑΞΕΙ δεν ξέρω πως θα μπορέσουμε να “πορευτούμε” σαν χώρα.
ΜΕΓΑ κακό η “Ιδρυματοποίηση“. Είναι ουσιώδες το ερώτημα τελικά: Τι Δημόσιο θέλουμε? Δημόσιο στην υπηρεσία του Πολίτη και της κοινωνίας ή … Ίδρυμα?!
Επανερχόμενος λοιπόν: ποια είναι η “πεπατημένη” της “επιτυχίας” στο Ελληνικό Δημόσιο?
Μα φυσικά η:
“πανεπιστήμιο” (το πρώτο “ίδρυμα”) ->το τέλος της αθωότητας-> φοιτητική παράταξη-άλλες οργανώσεις-> “κόλλημα της βελόνας/γλώσσας” στο ΝΑΙ->γνωριμία με καθηγητή->καφέδες, φωτοτυπίες κλπ για το διδακτορικό-> το ονοματάκι μας σε χιλιάδες “δημοσιεύσεις” και έρευνα σε δουλειά που έχουν κάνει άλλοι (“τυπικά προσόντα”)->μόνιμος διορισμός σε κάποιο άλλο δημόσιο ίδρυμα (δεύτερο “ίδρυμα”)->”ευρωπαϊκά προγράμματα”, όχι για τους γεωργούς αλλά για “έρευνα”… μικρο-ΜΕΓΑΛΗ η διαφορά: στην ουσία μικρή δηλ. ΚΑΜΙΑ (διασπάθιση κοινοτικών πόρων), στο profil όμως ΜΕΓΑΛΗ (η μία είναι “καθώς πρέπει” και ακόμη και σήμερα δεν “θίγεται” δημόσια)->πολλά λεφτά, “bonus” κλπ κλπ πάλι για δουλειά που κάνουν άλλοι->κοινωνική “καταξίωση” (“φάτε κόσμε ψάρια”), η “βελόνα” ακόμη κολλημένη στο ΝΑΙ (παλιό “χούι”, δύσκολα βγαίνει!)->και νάσου “manager” όταν αδράξουμε την “ευκαιρία” και το κόμμα μας είναι στην εξουσία->”ελαφριά” και “ελαστική” διαχείριση, και “έτσι” κι “αλλιώς”-> και να οι “υψηλές γνωριμίες” και να το “προφίλ” μας να το ανεβάζουμε με “tweeter” και tweets τα οποία δημοσιεύουμε συνεχώς (τι άλλο να κάνουμε άλλωστε να περάσει η ώρα?) με mostra και “επαφές” ΜΕΓΑΛΕΣ-> και μετά…εις ανώτερα σε άλλα “ιδρύματα”…
Καλό το “concept”…Ελληνικότατο μάλιστα!…και απίστευτα “προσοδοφόρο”. ΤΙ έχεις να φοβηθείς? ΠΟΙΟΣ θα σε ελέγξει? Μήπως και κινδυνεύεις να ΑΠΟΛΥΘΕΙΣ? (απαπα!…θα ήταν ΜΕΓΑΛΟ βήμα για τον πολιτικό μας να πάρει τέτοια απόφαση! και αν μας πιέσουν και πολύ για περιστολή δαπανών οι ξένοι, ε τότε, θα απολύσουμε κανα δάσκαλο που είναι στο ίδιο με εσένα υπουργείο και ζει με 600 ευρώ στο νησί… η καλύτερα δέκα και πλέον δασκάλους για να βγεί το “κόστος” σου!…)
Απλά χρειάζεται όμως ΜΕΓΑΛΗ προσοχή γιατί από τα πολλά ιδρύματα μπορεί να καταλήξουμε σε κανένα άλλο (άλλης “φύσεως”) ΙΔΡΥΜΑ και εκεί τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο “ρόδινα”….οι καιροί ΑΛΛΑΖΟΥΝ!….
[το άρθρο ΦΥΣΙΚΑ και βγάζει και προσωπική ΠΙΚΡΙΑ αλλά δεν θα αναιρέσουμε και το ότι είμαστε Άνθρωποι!…]
Η συνάντηση
Ο Αλέξανδρος πλησιάζει το φιλόσοφο Διογένη και του λέει: “Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος”. Ο Διογένης ατάραχος απαντά “Και ‘γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων”. Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και τον ρωτάει: “Δε με φοβάσαι;” Ο Διογένης απαντάει: “Και τι είσαι; Καλό ή κακό;”. Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλιάς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου: “Τι χάρη θες να σου κάνω;” Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά: “Αποσκότισόν με”. Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, τη λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως: “Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο”, καθώς οι κυνικοί πίστευαν πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: “Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης”.Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλιά στο Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει: “Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.
Carpe diem
Χρειάστηκαν κάποιες δεκαετίες στην “πλάτη” και μια παραμονή για αρκετές ημέρες στο “ΛΑΪΚΟ” τον Αύγουστο για να καταλάβω το αληθινό περιεχόμενο της φράσης αυτής: όχι με το συνηθισμένο “υλιστικό” ή “ηδονιστικό” νόημα που της αποδίδουμε συνήθως αλλά με την έννοια της απίστευτα μεγάλης αξίας που έχει η ΚΑΘΕ καινούργια ημέρα που ξημερώνει! Δύσκολα συνειδητοποιούμε μέσα στο “χάος” και στη “συσκότιση” της καθημερινότητας το πολύτιμο δώρο και την ευλογία της Ύπαρξης που μας χαρίστηκε…
Επιπλέον εκεί στο “κρεβάτι του πόνου” συνειδητοποίησα “στην πράξη” το πόσο κοντά μπορεί να φέρει ο πόνος τους ανθρώπους…και όχι μόνο με τους ανθρώπους αλλά και με άλλα πλασματάκια της Δημιουργίας όπως οι φτερωτοί φίλοι τα περιστέρια (στην εικόνα δίπλα ένας από αυτούς!) που μας κρατούσαν συντροφιά τις ατέλειωτες ώρες της περισυλλογής !….είχα την τύχη βλέπετε να έχω από τα 4 κρεβάτια του δωματίου αυτό που ήταν δίπλα στο παράθυρο κάτι που ήταν “ευχή και κατάρα” γιατί είχε μεν το παράθυρο αλλά είχε και ένα κλιματιστικό ακριβώς απέναντι να με “ξυρίζει” το βράδυ! :-))…
Εν κατακλείδι και για να μην σας κουράζω, θεωρώ μεγάλη ΤΥΧΗ αυτή τη σύντομη “περιπέτεια” και την εμπειρία στο ΛΑΪΚΟ φέτος…
